Υδραυλικός Τηλέγραφος (2 Τμχ) του Αινεία του Τακτικού

Αρχικά τοποθετούνται 50 λίτρα απεσταγμένου νερού (συνίσταται η χρήση αντιβακτηριδιακού) στις κολουροκωνοειδείς δεξαμενές. Οι αντλίες (λειτουργούν με συσωρευτή 12V ή με τροφοδοτικό) γεμίζουν πλήρως τα κυλινδρικά δοχεία. Η πλήρωση εξασφαλίζεται από τους εσωερικούς υπερχειλιστές. Στη συνέχεια τοποθετούνται οι πλωτήρες. Ο χειριστής "πομπός" ανεβάζοντας έναν αναμμένο πυρσό δίνει το σήμα για την αποστολή μηνύματος και περιμένει την ανύψωση πυρσού από το χειριστή "δέκτη" για επιβεβαίωση. Μόλις λάβει την επιβεβαίωση κατεβάζει τον πυρσό και "πομπός" και "δέκτης" ανοίγουν ταυτόχρονα τους όμοιους κρουνούς των συσκευών τους. Όταν στη συσκευή του "πομπού" εμφανιστεί το επιθυμητό μήνυμα, ο "πομπός" ξανασηκώνει τον πυρσό. Ο "δέκτης" διαβάζει στη δική του συσκευή το ίδιο μήνυμα, λόγω της ομοιότητας των συσκευών και του συγχρονισμού των χειριστών.

Ο Αινείας ο Τακτικός, γύρω στο 330 π.Χ., αναφέρει στο έργο του Πολιορκητικά ότι ο ίδιος έχει επινοήσει ένα σύστημα τηλεγραφίας. Την περιγραφή και τη λειτουργία της συσκευής αυτής διασώζει ο Πολύβιος στο έργο του Ιστορία. Όπως μας πληροφορεί ο Πολύβιος για την μετάδοση του μηνύματος είναι απαραίτητες δύο συσκευές, που έχουν ομοιότητες με την κλεψύδρα των αρχαίων Ελλήνων, και απαιτείται ο συγχρονισμός πομπού και δέκτη με το άναμμα φρύκτου (δάδας). Η κάθε συσκευή ήταν κυλινδρική και μέσα επέπλεε πλωτήρας με στέλεχος το οποίο έφερε χαράξεις που αντιστοιχούσαν σε προκαθορισμένα μηνύματα. Με το άναμμα της δάδας του πομπού ο κρουνός του δοχείου του δέκτη άνοιγε και καθώς έπεφτε το νερό, ταυτόχρονα, κατέβαινε και το στέλεχος με τα μηνύματα. Η δάδα του πομπού έσβηνε όταν οι χαράξεις του στελέχους αντιστοιχούσαν με το μήνυμα που έπρεπε να μεταδοθεί. Με το σβήσιμο της δάδας ο δέκτης έκλεινε τον κρουνό του δικού του δοχείου και διάβαζε το μήνυμα. Το σύστημα αυτό είχε το μειονέκτημα ότι δεν μπορούσε να δώσει ακριβείς πληροφορίες.
Σύμφωνα με τον κ. Κοτσανά: ΠΟΛΥΒΙΟΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ  Σε κατάλληλα επιλεγμένα υψώματα, αγγελιοφόροι χρησιμοποιούν ισομεγέθη πήλινα ή μεταλλικά δοχεία με νερό (ύψους έως 3 πήχεων και πλάτους 1 πήχεως), όπου επιπλέουν πλωτήρες από φελλό λίγο στενότεροι των στομίων, στη μέση των οποίων είναι στερεωμένοι ράβδοι διαιρεμένοι σε ίσα μέρη (των τριών δακτύλων) με αναγραμμένα προσυμφωνημένα μηνύματα στο καθένα. Ο χειριστής "πομπός" ανεβάζοντας έναν αναμμένο πυρσό δίνει σήμα για την αποστολή μηνύματος και περιμένει την ανύψωση πυρσού από το χειριστή "δέκτη" για επιβεβαίωση και κατεβάζοντας τον πυρσό, ταυτόχρονα και οι δύο απολευθερώνουν τους ισομεγεθείς αυλίσκους εκκένωσης των συσκευών τους. Όταν φανεί στη συσκευή του "πομπού" το επιθυμητό μήνυμα, ο "πομπός" ανεβάζοντας τον πυρσό, δίνει σήμα στο "δέκτη" και ταυτόχρονα και οι δύο σταματούν την εκροή. Λόγω ομοιότητας των συσκευών, των στομίων εκροής και της ίδιας στάθμης του ύδατος το επιθυμητό προσυμφωνημένο μήνυμα εμφανίζεται και στη συσκευή του "δέκτη".

διαστάσεις ξύλινη ράβδος: 70cm, υψίκορμο δοχείο: ύψος 77,63cm, διάμετρος 26cm, πλωτήρας: ύψος 6,16cm, δεξαμενή: ύψος 23cm, διάμετρος 70cm, τρίποδας βάσης: ύψος 60cm, διάμετρος 70,62cm Χρησιμοποιήθηκαν κρουνοί αντί για αυλίσκους.