Στροφείο Συμπιεστή Αεροστρόβιλου

Τέτοιου είδους συμπιεστές συναντάμε σε ελικοστρόβιλους και μικρούς κινητήρες βοηθητικών μονάδων ισχύος (APU). ΑΡΧΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΑΕΡΙΟΣΤΡΟΒΙΛΟΥ: Τα βασικά του τμήματα ενός αεροστροβίλου είναι ο συμπιεστής (που αποτελείται από το στροφείο και τον διαχυτή) και ο στρόβιλος. Το στροφείο του αεροστροβίλου (Τ.Μ.Θ. 00738) καθώς περιστρέφεται με πολύ υψηλές ταχύτητες, που μπορεί να κυμαίνονται από 12.000 έως και 40.000 στροφές ανά λεπτό, εξαναγκάζει τον αέρα να κινηθεί φυγοκεντρικά, από το κέντρο που είναι η εισαγωγή, προς την περιφέρεια του δίσκου όπου βρίσκεται ο διαχυτής (περίπτωση φυγοκεντρικών συμπιεστών). Εκεί η ταχύτητα του αέρα μειώνεται και η πίεση του αυξάνεται ως την τελική τιμή. Ο αέρας στη συνέχεια μπαίνει στους θαλάμους καύσεως, όπου αναμιγνύεται με το καύσιμο και έχουμε την παραγωγή καυσαερίων μέρος των οποίων προσκρούουν στα πτερύγια του στροβίλου (Τ.Μ.Θ. 00738) και τον περιστρέφουν ξεκινώντας τον κύκλο από την αρχή.

ΑΕΡΙΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Ο αεριοστρόβιλος αποτελεί εξέλιξη παλαιότερων μηχανών. Η λέξη στρόβιλος προέρχεται από τη λατινική λέξη τούρμπο (turbo) που σημαίνει περιστροφή ή δίνη. Το 1791 περιγράφεται σε μια ευρεσιτεχνία του John Barber ο αεριοστρόβιλος όπως είναι σήμερα γνωστός. Το σχέδιό του έδειχνε τα βασικά χαρακτηριστικά ενός αεριοστροβίλου. Ο πρώτος που προέβλεψε τη χρήση των αεριοστοβίλων για την πρόωση των αεροπλάνων ήταν ο Frank Whittlle, αξιωματικός της Royal Air Force (Βασιλική Αεροπορία), στον οποίο απονεμήθηκε αργότερα ο τίτλος του ιππότη γι' αυτό του το επίτευγμα. Αυτός κατοχύρωσε το 1930 το συνδυασμό ενός απλού αεριοστροβίλου και ενός ακροφυσίου για να φτιάξει μια μηχανή αεριοπροώθησης. Το 1936 δημιούργησε την Power Jet Limited για να το αξιοποιήσει και το 1939 η εταιρεία έλαβε μια παραγγελία για κινητήρα αεροπλάνου. Το ίδιο έτος μια γερμανική κατασκευή το Heinkel HE 178, έκανε μια πτήση, ενώ το Gloster-Whittle E 28/29 ήταν περισσότερο πετυχημένο το 1941. Η χρήση των αεριωθητών έδωσε στα αεροσκάφη μεγαλύτερη ώθηση με μικρότερο βάρος και λιγότερους κραδασμούς από το συμβατικό συνδυασμό του κινητήρα αεροπλάνου εμβολοφόρου και της έλικας. Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου τα πλεονεκτήματα των αεριωθούμενων ήταν η ικανότητά τους να ανυψωθούν γρήγορα για να εμποδίσουν τα βομβαρδιστικά, καθώς επίσης να πετάξουν γρηγορότερα από τα βομβαρδιστικά ή τα εχθρικά καταδιωκτικά. Μετά τον πόλεμο, πολλοί πετυχημένοι αεριωθητές πωλήθηκαν με φυγοκεντρικούς συμπιεστές, αλλά τελικά ήταν το τέλος της εξέλιξης για τα αεροπλάνα, γιατί όχι μόνο ήταν χαμηλής αποδόσεως, αλλά και η μετωπική επιφάνεια αυτών των μηχανών ήταν μεγάλη, δίνοντας έτσι μεγάλη αντίσταση. Μεταξύ των χαρακτηριστικών των αξονικών συμπιεστών που αντικατέστησαν τους φυγοκεντρικούς, ήταν ο καλύτερος αεροδυναμικός σχεδιασμός.