Κεραία Ράνταρ Πλοίου

Οι βασικές μονάδες ενός ραντάρ είναι η οθόνη (Τ.Μ.Θ. 00711), ο πομπός, ο δέκτης και η κεραία. Η αρχή λειτουργίας του ραντάρ στηρίζεται στο φαινόμενο της ανάκλασης των ραδιοκυμάτων από τα αντικείμενα που βρίσκονται στην πορεία της εκπεμπόμενης από την κεραία δέσμης. Από το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ εκπομπής και λήψης της δέσμης ραδιοκυμάτων υπολογίζεται η απόσταση του αντικειμένου, ενώ η κατεύθυνσή του υπολογίζεται από τη γωνία εκπομπής - λήψης. Το ραντάρ (στα αγγλικά RADAR -ακροστοιχίδα της έκφρασης Radio Detection And Ranging) εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1930 κυρίως σαν αποτέλεσμα της ανάγκης για προειδοποίηση εναέριας επίθεσης πολύ πριν φανεί ή ακουστεί εχθρικό αεροσκάφος και κατασκευάστηκε με τη βοήθεια των ήδη υπαρχόντων και επαρκώς εξελιγμένων ραδιοφωνικών τεχνικών. Κατά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο το ραντάρ έπεξε καθοριστικό ρόλο στη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων στη μάχη της Αγγλίας.

Οι βασικές μονάδες ενός ραντάρ είναι η οθόνη (Τ.Μ.Θ. 00711), ο πομπός, ο δέκτης και η κεραία. Η κεραία συνδέεται με τον πομπό και τον δέκτη. Με τη σύνδεσή της στον πομπό λαμβάνει, σε μορφή ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, τις ηλεκτρομαγνητικές ταλαντώσεις που αυτός παράγει. Στη συνέχεια αφού εστιάσει τα εισερχόμενα κύματα τα ακτινοβολεί σε δέσμη. Κατά τη λειτουργία του ραντάρ η κεραία περιστρέφεται με ταχύτητα 15-35 στροφές ανά λεπτό (η ταχύτητα ποικίλει ανάλογα με τον τύπο του ραντάρ). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την ακτινοβολία των κυμάτων προς όλες τις διευθύνσεις του επιπέδου περιστροφής. Όταν στην πορεία της δέσμης βρεθεί στόχος, ένα μέρος της ενέργειας ανακλάται και προσπίπτει στην κεραία, από όπου, οδηγείται στο δέκτη και στη συνέχεια στην οθόνη.