Ανασυρόμενο Ριναίο Σύστημα Προσγείωσης

Από αεροσκάφος Τ-33. Τοποθετείται κάτω από το μπροστινό μέρος της ατράκτου και ανασύρεται κατά τη διάρκεια της πτήσης. Μπορεί να περιστραφεί κάνοντας το αεροπλάνο να στρίβει κατά την διαρκεια της τροχοδρόμησης του.

ΑΝΑΣΥΡΟΜΕΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗΣ - ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Το σύστημα προσγείωσης είναι τοποθετημένο κατω από το μπροστινό μέρος της ατράκτου και ανασύρεται κατά τη διάρκεια της πτήσης. Μπορεί να περιστραφεί κάνοντας το αεροπλάνο να στρίβει κατά την διαρκεια της τροχοδρόμησης του. Επιπλέον διαθέτει αποσβεστήρα κραδασμών (αμορτισέρ) στο σημείο πάνω από τον τροχό. Στις οριζόντιες ράβδους τοποθετούνται δύο φώτα προσγείωσης. Εξαιτίας των μονάδων που περιλαμβάνει γίνεται ογκώδες στο βαθμό που πρέπει να αντέχει και να αποσβένει τις δυνάμεις οι οποίες ασκούνται σε αυτό κατά την απογείωση και προσγείωση. Η αδυναμία να ανασυρθεί το σύστημα μετά την απογείωση δεν αποτελεί σημαντικό πρόβλημα σε αντίθεση με μία πιθανή βλάβη κατά την προσγείωση, οπότε και χρησιμοποιούνται διατάξεις ασφαλείας.

ΑΝΑΣΥΡΟΜΕΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Τα πλεονεκτήματα των πτητικών μηχανών με ομαλές δίχως ασυνέχειες επιφάνειες ήταν γνωστά από τις πρώτες προσπάθειες του ανθρώπου για πτήση. Στους πρωτοπόρους της αεροπορίας έγινε αντιληπτό ότι θα μπορούσαν να αυξήσουν την ταχύτητα των αεροπλάνων καθώς επίσης και την εμβέλειά τους εξομαλύνοντας κατά το δυνατό τις επιφάνειες των αεροσκαφών τους. Οι προσπάθειές τους για ένα βέλτιστο αεροδυναμικό σχήμα της πτητικής μηχανής ξεκίνησαν από την ανάσυρση του συστήματος προσγειώσεως, το οποίο εκτός του ότι είναι μεγάλο, δεν εξυπηρετεί κανένα ιδιαίτερο σκοπό όταν το αεροπλάνο βρίσκεται στον αέρα. Το 1908, πέντε μόλις χρόνια μετά την πρώτη μηχανοκίνητη πτήση, εμφανίσθηκε το πρώτο ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης, το οποίο λειτουργούσε με μηχανικό τρόπο. Προσαρμόστηκε σε αεροπλάνο που κατασκευάστηκε από το Αμερικάνο Mathew Sellers (Μάθιου Σέλερς) και ο επινοητής του πήρε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στις Η.Π.Α. τρία χρόνια αργότερα. Το αμερικανικής προέλευσης μονοπλάνο Dayton-Wright (Νταίητον-Ράιτ), που συμμετείχε σε αεραθλητικούς αγώνες, οι οποίοι έγινε στη Γαλλία το 1920, ήταν εφοδιασμένο με το πρώτο πραγματικά σύγχρονο ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης. Το 1922 το μονοπλάνο αυτό βρήκε μιμητή το βρετανικό αγωνιστικό μονοπλάνο Bristol (Μπρίστολ). Στο αμερικανικό αεροπλάνο οι τροχοί ανασύρονταν σε ένα κυκλικό κοίλωμα (φωλιά) μέσα στην άτρακτο. Έτσι η διάταξη αυτή αποτέλεσε για αρκετά χρόνια μετά ένα μόνιμο χαρακτηριστικό όλων σχεδόν των αμερικανικών μονοκινητήριων μαχητικών. Στο βρετανικό αεροπλάνο οι τροχοί ανασύρονταν σε μία κυκλική ¨φωλιά¨ κάτω από τα πτερύγια. Για μερικά χρόνια μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο παρατηρήθηκε μια στασιμότητα στις εξελίξεις της αεροπορικής τεχνολογίας. Ουσιαστικά έγιναν πολύ μικρές βελτιώσεις στο σχεδιασμό των κινητήρων και έτσι οι ταχύτητες πτήσεως των αεροπλάνων παρέμεινε σε χαμηλά επίπεδα. Για το λόγο αυτό δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μια γενικής αποδοχής δαπανηρή καινοτομία στο ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης. Το 1930 η αμερικανική εταιρεία Boeing παρουσιάζει ένα πρωτότυπο σχεδιασμό αεροπλάνου για τις ανάγκες των αμερικανικών ταχυδρομείων. Ήταν το πρώτο ελαφρύ αεροπλάνο που είχε να παρουσιάσει ένα εξαιρετικού σχεδιασμού ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης. Δύο χρόνια αργότερα η ίδια εταιρεία παρουσίασε το μοντέλο 247, που ήταν το πρώτο σε παγκόσμια κλίμακα σύγχρονο αεροπλάνο για μεταφορές. Το Boeing 247 εκτός από τις πολλές τεχνολογικές καινοτομίες είχε και ανασυρόμενο σύστημα τροχών. Με την εμφάνιση της έλικας μεταβλητού βήματος (Τ.Μ.Θ. 00745), αυξήθηκε η ταχύτητα πτήσης και έτσι η ανάγκη για μείωση της αντίστασης που προερχόταν από τους τροχούς έγινε μεγαλύτερη. Έτσι από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 τα περισσότερα αεροπλάνα της πολιτικής και στρατιωτικής αεροπορίας σχεδιάζονταν με ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης, η χρήση του οποίου έγινε εφικτή με την τεχνολογική πρόοδο των υψηλής πιέσεως υδραυλικών μηχανισμών. Έτσι ενώ στα πρώτα αεροπλάνα, όπως το Avron Anson, η ανύψωση των τροχών γινόταν με μηχανικό τρόπο και χειροκίνητα απαιτώντας μεγάλη μυϊκή δύναμη, στα σύγχρονα αεροπλάνα γίνεται με υδραυλικά συστήματα.